Mój malutki świat: Szymbark - renesansowy kasztel

Po zwiedzeniu skansenu (poprzedni post) udaliśmy się do pobliskiego kasztelu. Miejscowi mówią, że można było lepiej go odrestaurować. Mnie natomiast uderzyło:
1) Odrestaurowany, a na zewnętrznych ścianach zacieki, czy nie dało się tego przewidzieć w czasie renowacji...
2) Darmowe wejście
3) Schody aluminium i szkło - połączenie współczesności z renesansem - jedni to krytykują innym jak mi to nie przeszkadza. Kasztel ma służyć celom reprezentacyjnym i myślę, że poza zaciekami na elewacji spełnia swe zadanie.

Kasztel widok od wejścia na teren.

Kasztel (z łac. castellum) siedziba kasztelana lub pana feudalnego, również, jak ma miejsce w tym przypadku określenie renesansowego dworu obronnego. Dwór w Szymbarku powstał z inicjatywy rodu Gładyszów herbu Gryf właścicieli tych ziem. Prawdopodobnie w miejscu kasztelu stał drewniany zameczek sięgający czasów Kazimierza Wielkiego.
Zameczek, który pod władaniem Pawła Gładysza zyskał swój renesansowy charakter, po opuszczeniu przez Gładyszów w XVII wieku przechodzi przez ręce Siedleckich, Bronikowskich i ks. Jana Bochniewicza.

Niestety, jak miało to miejsce z wieloma polskimi zabytkami, zamek zostaje zniszczony przez potop szwedzki w 1657 r. W XVIII wieku zamek zostaje opuszczony. W XIX wieku powstała w niem gorzelnia, a w okresie międzywojennym pełnił rolę lamusa, co pogorszyło kondycje budowli.
W 1932 roku kasztel został objęty opieką konserwatorską. Jednakże zniszczenia II Wojny Światowej nie ominęły zamku. Po sporze Muzeum Okręgowym z Nowego Sącza z założonym Stowarzyszeniem Kasztelu obiekt został wyremontowany (2008-2010) i oddany do użytku w 2011 r. (dlatego dziwią mnie już brudne mury).

Ozdobna attyka z widocznym sgraffito

Kasztel zbudowany jest na planie prostokąta 20x13 m i położony jest na skarpie nad rzeczką Ropą. Obiekt posiada cztery narożne baszty alkierzowe, które na wysokości piętra wystają poza lico murów, wsparte na kamiennych konsolach. Alkierze służyły do obserwacji okolicy oraz do obrony (widoczne są otwory strzelnicze). Całość zwieńczona jest ozdobną attyką ze sgraffitami (wzory w kolorowym tynku). Wzory pokrywały kiedyś znacznie większą część murów, jednakże nie jest możliwe ich odtworzenie.