Palnik Bunsena nazwa pochodzi od Roberta Bunsena uznawanego za wynalazcę tego rodzaju palnika ok 1850r. Palnik składa się z podstawki z zamontowanym dopływem gazu oraz dyszy z otworami w dolnej, "zimnej" jej części, przez którą zasysane jest powietrze z wykorzystaniem efektu kominowego. Otwory można zamykać i otwierać regulując szybkość dopływu powietrza do palnika, a tym samym wielkość i temperaturę płomienia. Niektóre palniki posiadają też dodatkowo zawór gazu umożliwiający regulację szybkości jego przepływu, co umożliwia uzyskiwanie płomienia o różnej wysokości. [własne na podstawie Wiki]
Palnik Bunsena zapala się przy zamkniętych otworach, które stopniowo się otwiera po rozgrzaniu palnika. Próby zapalenia palnika przy otwartych otworach kończą się zwykle niepowodzeniem, gdyż płomień w nierozgrzanym palniku jest "zdmuchiwany" przez pęd powietrza. W starszych typach palników Bunsena należało przed zgaszeniem palnika ponownie zakręcić otwory, gdyż miały one tendencję do "wciągania" płomienia do środka palnika, co groziło zapaleniem się węża doprowadzającego gaz. Współczesne palniki Bunsena mają wewnątrz dyszy system "przeszkód" (zwykle w postaci siatek metalowych), które zmniejszają ryzyko wciągnięcia płomienia do środka dyszy.
[źródło: Wikipedia http://pl.wikipedia.org/wiki/Palnik_Bunsena]
Grafika wykonana została w programie Xara Xtreme v.0,7 na podstawie fotografii starego palnika Zakładu Mykologii UJCM
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz